Ooit woonde ik een tijdje in de Spaanse Pyreneeën. Het was herfst en de zwaluwen stonden op het punt verder naar het zuiden te trekken. Een van hen had een gebroken vleugel, een vogel voor de kat, en katten waren er. Ik nam hem onder mijn hoede, genezen kon ik niet.
Als ik hem op mijn vinger zette kwamen de anderen hem in hun vlucht voederen. Ze bleven talmen, wilden niet vertrekken zonder hun makker.
Tot de dag dat een kat hem alsnog te pakken kreeg. Die dag zijn de zwaluwen vertrokken, verder naar het zuiden.
Wat moet zijn, zal zijn.
Maar tot dan, kunnen wij er zijn.
Waar nodig.
Zolang als nodig.